به نقل از «ایرنا»

فعالیت های داوطلبانه در دانشگاه‌ها تقویت شود- 2

تاریخ انتشار: ۷ فروردین ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۲۲۹۵۹۹

تهران - ایرنا - ناصر معصومی استاد برق دانشگاه تهران می گوید: یکی از تفاوت‌های دانشگاه‌های کشورهای پیشرفته با ایران این است که در آنجا بسیار بر روی فعالیت داوطلبانه تاکید می‌شود و ارزش به حساب می‌آید؛ امری که باید در ایران هم تقویت شود.

در بخش اول مصاحبه با دکتر معصومی به بررسی سوابق تحصیلی، علمی و اجرایی او پرداخته شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی راه پیشرفت دانشجویان را مهارت‌آموزی دانست و توصیه‌هایی در این راستا به اساتید و دانشجویان ارائه کرد. در ادامه بخش دوم مصاحبه با ناصر معصومی را از نظر می‌گذرانید:

**ایرنا: چه شد که به سمت رشته مهندسی برق رفتید؟ در دوران دانشجویی و تدریس چه تجربه‌هایی کسب کردید و اکنون مواجهه شما با این رشته و حوزه چگونه است؟

** معصومی : بسیاری از چیزهایی که انسان در زندگی انتخاب می‌کند انتخاب‌های خودش هست یعنی یک درجه‌ای از اختیار در رفتارهای او وجود دارد. یعنی وقتی من مهندسی برق را انتخاب کردم درجه‌ای از اختیار را داشتم. اما انتخاب‌هایی که انسان در مقاطعی می‌کند مانند لباس خریدن نیست اینجا بخشی از آن ناشی از آگاهی است و بخشی ناشی از ناآگاهی. یعنی آگاهی ما مطلق نیست. انتخاب رشته برق برای من یک‌خرده به خاطر این بود که ریاضی و فیزیک را خیلی دوست داشتم و شاید اگر راهنمای بهتری داشتم به سراغ علوم پایه و خود رشته فیزیک می‌رفتم.

برق هم جایگاه خیلی بالایی در اذهان داشت؛ البته اکنون معتقدم هر علمی جایگاه و ضرورت خود را دارد و از این منظر ما نمی‌توانیم بین رشته‌ها و علوم ارزش‌گذاری و رتبه‌بندی کنیم. در همان جوانی هم متوجه شده بودم که گرایش‌ من بیشتر به نگاه‌های فلسفی و نگرش‌های عمیق و بنیادین است. یک بخش دیگر از انتخاب من مقدرات بود و تقدیر این گونه حکم کرد و من هم خیلی راضی هستم.

رشته برق در دنیا در همه ابعاد فعالیت انسان‌ها حضور دارد و نقش اساسی در توسعه نوع زندگی انسان، در پیشرفت فناوری‌هایی که انسان از آنها استفاده می‌کند و در توسعه علم «بما هو علم » دارد. یعنی رشته مهندسی برق ابزارهایی در دست همه کسانی که تحقیق انجام می‌دهند، قرار داده است؛ حتی یک جامعه‌شناس که صرفاً پشت کامپیوتر می‌نشیند هم از آن استفاده می‌کند. رشته برق در پیشرفت کل زندگی انسان، در تسلط او بر کشف پدیده‌های هستی، سرعت در تحقیقات، رشد و توسعه تکنولوژی نقش خیلی زیاد داشته است. بنیان مهندسی برق اگر بپذیریم به اختراع ترانزیستور در سال 1947 برمی‌گردد از آن زمان تاکنون، رشد تکنواوژی و تحولات علمی در این 70 سال فوق‌العاده بیشتر از تحولات در قرن‌های گذشته بوده است. این نشان می‌دهد که مهندسی برق که متشکل از گرایش‌های مختلف الکترونیک، کنترل، مخابرات، قدرت، مهندس پزشکی و... است، تاثیر خیلی زیادی داشته است.

نکته دیگر این است که بخش زیادی از ثروت دنیا توسط شرکت‌هایی است که در حیطه مهندسی برق و خاصه در حوزه الکترونیک و مخابرات فعالیت می‌کنند. مثلاً بخش زیادی از ثروت آمریکا در «سیلیکون ولی » که شامل شرکت‌های برقی است، تولید می‌شود. بخش زیادی از ثروت کشورهای مختلف در غرب و شرق از این راه است. یک تحقیقی انجام دادم تا دریابم ثروتی که در حوزه الکترونیک-مخابرات در اروپا، آمریکا، چین و ایران سالانه چقدر است.

در ایران ما اطلاعات دقیقی به دست نیاوردیم چون معمولاً اطلاعات نیروی انسانی، گردش مالی و... در سایت‌ها گذاشته نمی‌شود اما در باره کشورهای دیگر این گونه نبود. مثلاً جمع درآمد 20 شرکت چینی ده‌ها برابر بودجه کل کشور ما بود و این نشان می‌دهد که بخش قابل توجهی از گردش مالی دنیا بر می‌گردد به شرکت‌های کوچک، متوسط و بزرگی که در حوزه مهندسی برق و خاصه محصولات الکترونیکی و مخابراتی فعال هستند. این نشان می‌دهد هر کشوری بخواهد توسعه یابد و خلق ارزش افزوده، دانش و فناوری کند مبتنی بر رشته مهندسی برق است. این به مفهوم پایین بودن جایگاه مهندسی مکانیک، شیمی، علوم بنیادین و غیره، نیست زیرا تمام علوم در هم تنیده است و با یکدیگر معنا پیدا می‌کنند و کل دنیا در یک اکو سیستم با هم کارکرد دارند.

** ایرنا: فضای کلی دانشگاه‌های ایران چگونه است و دانشگاهیان چقدر درگیر مسائل علمی هستند و چقدر مشغول مسائل جانبی؟

**معصومی : در کشور ما دانشجویان بخشی به صورت تشکل‌های دینی و سیاسی کار می‌کنند بخشی در انجمن‌های علمی و بخشی هم در شوراهای صنفی. نظر من در این باره مشاهداتم است نه آمارهای رسمی. ما در هر دانشکده‌ای دو سه تا تشکل دینی و سیاسی داریم و یکی دو تا انجمن علمی. من اعتقادم بر اساس مشاهداتم این است که انجمن‌های علمی رسمی ما خیلی اندک است و آن جنب‌وجوش علمی‌ای که باید باشد خیلی کم است. انجمن‌های علمی باید باعث شور و نشاط علمی توسعه فناوری شوند و دارای ارتباطات بیرونی باشند اما متاسفانه این ویژگی‌ها در ایران در قیاس با کشورهای دیگر خیلی کم‌رنگ است.

ما در دنیا یک مفهومی داریم به نام کار دواطلبانه. میزان کارهای داوطلبانه‌ای که در مقطع‌های مختلف به خصوص در لیسانس در دانشکده‌های دنیا حسب شنیده‌ها و مشاهدات مستقیم من وجود دارد خیلی بالاست. به عنوان نمونه 100 دانشجو از همین دانشکده برق انتخاب کنیم و رزومه‌های آنها را ببینیم که آیا یک کار داوطلبانه انجام داده‌اند؟ اما ملاک انتخاب، کاریابی، ارزیابی، گزینش و شایستگی‌ای که در دانشکده‌های مختلف دنیا وجود دارد همین کارهای داوطلبانه است و وقتی کسی می خواهد در شرکتی استخدام شود نگاه نمی‌کنند چقدر 20 یا محفوظات دارد به این توجه می‌کنند که چقدر مهارت بلد است و در چند تا کار داوطلبانه شرکت کرده است. بنابراین دانشجویان ما نباید بیایند در دانشگاه‌ها فقط و فقط سر کلاس درس حاضر شوند و باقی وقت خود را به فعالیت‌های شخصی و غیر گروهی سپری کنند.


در دانشگاهی که من تحصیل می‌کردم برای دانشجویان زن یا مردی که دیروقت به خانه بازمی‌گشتند داوطلبانی بودند که آنها را تا خانه همراهی می‌کردند! یا تعمیر دوچرخه‌های دانشجویان توسط دانشجویان داوطلب انجام می‌شود. کجا دانشجوی ما در دانشگاه حاضر است دوچرخه دیگری را تعمیر کند؟

در جوامع پیشرفته کارهای داوطلبانه ارزش دارد و اگر فرد بداند که این کارها در آینده هیچ تاثیری ندارد و ارزیابی نمی‌شود کاری نخواهد کرد. آدم وقتی دانشگاه‌های این جوامع را می‌بیند یک حس نشاطی می‌کند و وقتی این هیجان دانشجویان برای فعالیت‌های اجتماعی را می‌بینیم که باورها، دین و اعتقادات ما به آن توصیه کرده، شگفت‌زده می‌شویم.

** ایرنا: باتوجه به تجربه شما در تحصیل در دانشگاه تهران و دانشگاه واترلو چه تفاوت‌هایی میان دانشگاه‌های ایران و خارج از کشور وجود دارد؟

**معصومی : واضح است که حتماً تفاوت‌های بسیار مختلف و متعددی بین سیستم‌ آموزشی ما و سایر سیستم‌ها در دنیا وجود دارد، این تفاوت‌ها به معنی برتری یا مثبت بودن یکی بر دیگری صرفاً نیست، البته خیلی از روش‌های آموزشی روز دنیا در دانشگاه‌های خوب ایران هم استفاده می‌شود اما راجع به کیفیت آن من حرفی نمی‌زنم.

در حوزه‌های آموزشی اصلاً نگاه‌ها و دیسپلین آموزشی دنیا با ما متفاوت است. استاد وقتی سر کلاس حاضر می‌شود برنامه‌هایش از ابتدا تا انتها مشخص است و روی سایت خود می‌گوید در هر جلسه چقدر درس می‌دهد، از چه ابزار و امکاناتی استفاده می‌کند، دستیارهای او چه کسانی هستند، چه مطالبی ارائه می‌دهد و چگونه امتحانی می‌گیرد و تفاوتی میان سوالات امتحان و سوالاتی که در طول ترم می‌پرسد وجود ندارد. ما ممکن است در ایران یک‌جوری درس بدهیم و جور دیگری امتحان بگیریم! یا انگار اگر به دانشجو 10 منبع و مرجع معرفی کردیم خود را خیلی توانمند نشان داده‌ایم در حالی که برای دانشجو باید یک یا دو منبع اصلی مشخص شود.
نوع تمرین‌ها و پروژه‌هایی که در خارج می‌دهند توانایی‌های دانشجویان را افزایش می‌دهد و آموزشی که می‌بیند در آینده تاثیر آنها را در کار خود به طور مستقیم می‌بیند اما در ایران اینگونه نیست. حوزه‌های آموزشی نحوه ارائه مطالب، استفاده از ابزار، نظام‌مندی، انتظارات دانشجو از استاد و انتظارات استاد از دانشجو را باید پوشش دهد و در ایران این موارد خیلی شفاف نیست.
در حوزه پژوهش تفاوت‌ها خیلی فاحش‌تر است. پژوهش‌ها باید نیازی را بیرون از دانشگاه برآورده کند حالا ممکن است نیازِ جامعه ملی باشد یا جامعه جهانی. کسی که در یک دانشگاه پژوهش می‌کند او به دانشگاه یا شهریه می‌دهد و بنابراین باید درآمد کسب کند؛ این دانشجو یا شغل دارد یا اینکه استاد پول او را می‌دهد و استاد هم باید با جایی بیرون از دانشگاه قرارداد داشته باشد. یا اگر آموزش رایگان است و باید از منابع دولتی استفاده شود باید پژوهش بتواند بخشی از مشکلات و چالش‌های جامعه را برطرف کند.

نمی‌توان دائماً از منابع ملی استفاده و دانشجو تربیت کرد اما دانشجو و استاد هیچ بازگشتی به عنوان خلق ثروت و ارزش در جامعه نداشته باشند. در ایران پژوهش‌های ما در جامعه خواهان و مطالبه‌گر ندارد و مسئله‌های ما از روی خوانده‌ها، مقالات و کتاب‌ها ایجاد می‌شود نه نیازها و سوالات جامعه خود. جامعه ما سوالات، نیازهای کلان و چالش‌های بزرگی مانند مسئله آب، انرژی، محیط‌زیست، سبک زندگی، ناهنجاری‌های اجتماعی و...، دارد اما این نیازهای کلان نمی‌آید خرد شود و توسط اساتید و دانشجویان ما حل شود.

پژوهش‌هایی که در دانشگاه‌های خارج انجام می‌شود ما به ازای مادی آن را از صنعت می‌گیرند یعنی منابع جامعه آماده است، هزینه‌ پژوهش‌ها را بدهد تا نتایج آن را به صورت یک کالا و خدمت به جامعه ملی یا جهانی در اختیار بگیرد.

تفاوت دیگر این است که آنها به گونه‌ای تربیت می‌شوند که مهارت‌های کارکردن، جستجو و ایجاد کار را پیدا می‌کنند. یعنی خود آنها می‌توانند یک کاری را در جامعه ایجاد کنند و یاد می‌گیرند که فرزند زمان خود باشند، زندگی یک حقیقتی است و تصور نیست و باید روی پای خود بایستند. از سوی دیگر در همان دانشگاه‌ شرکت‌های مختلف حاضر می‌شوند و ارتباط بین دانشجویان و مشاغل شکل می‌گیرد و خیلی از دانشجویان کارآموز این شرکت‌ها می‌شوند و هزینه تحصیل خود را در می‌آورند.
مهارت کارکردن و ایجاد کار یک چیز است مهارت تعامل با جامعه یک چیز دیگر. یعنی یاد می‌گیرند با افراد چگونه گفت‌وگو کنند و مهارت‌های اجتماعی و فردی کسب کنند. آیا جوانان ما بلدند توانمندی‌های خود را ارائه دهند؟ متوسط سنی جوانان ما که می‌توانند رزومه بنویسند چقدر است و کیفیت آن چقدر و در مقایسه با جوانان کشورهای دیگر چگونه است؟ خیلی مهم است که شخص بتواند خود را به جامعه معرفی کند و بداند که از چه حقوقی برخوردار است.
از تفاوت‌ها دیگر آکادمی ما و دیگران این است که دانشجویان و اساتید آنجا از حقوق خود آگاه هستند. همه زیرساخت‌ها و فرآیند کاری و قوانین و مقررات تهیه، تدوین و طراحی شده و به نحو مناسب به آگاهی استاد، دانشجو و کارمند رسیده و روش‌های اجرایی آن هم مشخص شده است.

ادامه دارد
**9221**1601

منبع: ایرنا

کلیدواژه: علمي آموزشي دانشگاه فعاليت هاي داوطلبانه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۲۲۹۵۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

هدف آمریکا از ساخت اسکله غزه چیست؟ / نگرانی از پروژه امنیتی جدید آمریکا و رژیم صهیونیستی در قالب «مهاجرت داوطلبانه» +عکس و فیلم

وزارت دفاع آمریکا اعلام کرد، ساخت اسکله دریایی در ساحل غزه با هدف افزایش و تسهیل ارسال کمک‌ها به این باریکه محاصره شده، به زودی پاپان خواهد یافت.

سرویس جهان مشرق - بر اساس اعلام وزارت دفاع آمریکا، پنتاگون، واشنگتن ساخت اسکله دریایی در غزه را با هدف افزایش و تسهیل ارسال کمک‌ها به نوار محاصره شده آغاز کرده است.

تصاویر ماهواره‌ای نشان می دهد که طول اسکله ۵۰۰ متر است. آمریکا ادعا می کند کمک‌ها از طریق این اسکله به مردم غزه ارسال می شود.

اهداف امنیتی و سیاسی رژیم صهیونیستی

نظامیان صهیونیست تامین امنیت و پشتیبانی لجستیکی از اسکله آمریکایی را برعهده دارند و این امر نیازمند خوانش اهداف امنیتی و سیاسی تل آویو برای ایجاد این اسکله است.

به نظر می رسد یکی از اهداف پروژه اسکله آمریکایی بستن نقاط ورودی به نوار غزه است. همچنین رژیم صهیونیستی تلاش می کند همه اقلام ورودی به نوار غزه را کنترل کند.

در سطح سیاسی، حاکی از تمایل واشنگتن و تل آویو برای تبدیل موضوع تجاوز نظامی آشکار به غزه به موضوع کاملاً انسانی که هدف آن حل بحران نیست بلکه مدیریت بحران غزه است.

از سوی دیگر نگرانی‌های فزاینده‌ای در مورد استفاده از این اسکله به نفع پروژه صهیونیسم برای خارج کردن فلسطینی‌ها از غزه به کشورهای دیگر تحت عنوان «مهاجرت داوطلبانه» است.

حسن ایوب، استاد علوم سیاسی دانشگاه النجاح در کرانه باختری، با اشاره به وجود تناقضات قابل توجه در این باره، گفت، گذرگاه‌های تعیین شده برای ورود کمک‌های بشردوستانه از جمله رفح و کرم ابو سالم از قبل وجود دارد. این جای تعجب است که چرا واشنگتن با وجود گذرگاه‌های زمینی کارآمدتر و سریع‌تر برای ارسال کمک‌ها به نوار غزه، بر ایجاد اسکله در سواحل غزه اصرار دارد، از منظر کنترل بلندمدت رژیم صهیونیستی بر آنچه وارد نوار غزه می شود و از آن خارج می شود، ساخت این اسکله علاوه بر تسلط نظامی بر ساحل غزه، ابعاد ژئوپلیتیکی منطقه را تغییر می دهد.

این استاد دانشگاه افزود، در گذشته بیش از یک گذرگاه وجود داشت که حداقل نیازهای روزانه فلسطینیان در نوار غزه را تامین می کرد، اما از طریق اسکله آمریکایی همه امور به رژیم صهیونیستی واگذار می شود.

حسن ایوب معتقد است این پروژه جدا از بعد سیاسی، به خودی خود خطری جدی برای نوار غزه است.

اهداف اسکله چیست؟

ایاد القرا، کارشناس مسائل سیاسی در غزه، گفت ، اگر هدف کمک رسانی به نوار غزه باشد، راه های مناسب و راحت زیادی وجود دارد، از جمله امکان افزایش تعداد کامیون ها از طریق گذرگاه رفح و تسهیل تردد کامیون ها بین منطقه جنوبی تا شمال می تواند بسیار آسان تر از ایجاد اسکله یا بندر باشد.

وی خاطرنشان کرد: صحبت های آمریکایی ها مبنی بر حضور نیروهایش در نزدیکی این اسکله یا در سواحل نوار غزه، تردیدهای امنیتی زیادی ایجاد می کند و این احتمال وجود دارد که آمریکا به دنبال حضور نظامی در این منطقه باشد.

القرا معتقد است که ایالات متحده می خواهد در نزدیکی سواحل نوار غزه برای اهداف امنیتی و نظامی حضور داشته باشد.

این کارشناس فلسطینی گفت، کمک های آمریکا به غزه به هیچ وجه نمی تواند مثبت تلقی شود، زیرا واشنگتن شریک اسرائیل در ارتکاب جنایات علیه غزه است. اما فلسطینی‌ها حضور اسرائیل و آمریکا را نمی‌پذیرفتند.

اسلکه غزه، بیش یک اسکله دریایی موقت

ناصر قندیل کارشناس مسائل غرب آسیا در بیروت هم گفت، نقشه و هزینه ساخت اسلکه غزه، نشان می دهد، بیش یک اسکله دریایی موقت است، به این معنی که آمریکا و رژیم صهیونیستی هیچ قصدی برای خروج از غزه وجود ندارند. بسته شدن گذرگاه رفح و سخت گیری نسبت به هر فراخوانی برای بازگشایی آن، توجیه ایجاد این اسکله دریایی به بهانه ورود کمک‌های انسانی است، اما به نظر می رسد آمریکا و اسرائیل در پی اشغال سواحل غزه هستند.

این کارشناس لبنانی افزود، سال ۱۹۸۲، زمانی که ارتش رژیم اشغالگر به لبنان حمله کرد و به بیروت رسید، تل‌آویو به بهانه محافظت از غیرنظامیان پیشنهاد استقرار نیروهای چندملیتی به رهبری یک آمریکایی شامل نیروهای انگلیسی، فرانسوی و ایتالیایی را داد تا مأموریت اشغال را تکمیل کند و اما اشغال به علت عملیات مقاومت ادامه نیافت و آنها مجبور به ترک لبنان شدند.

پنتاگون اعلام کرد، بیش از هزار نظامی آمریکایی در ساخت اسکله غزه مشارکت دارند. تاکنون بیش از ۳۲۰ میلیون دلار هزینه داشته.

فرماندهی مرکزی ارتش آمریکا نخستین در روزهای اخیر تصاویری از اسکله دریایی غزه را منتشر کرد.

پرسش‌های بی پاسخ!

عصمت منصور کارشناس مسائل رژیم صهیونیستی در گفتگو با مشرق از رام الله گفت، اعتماد به طرح‌های بشردوستانه آمریکا بسیار دشوار است،‌ زیرا واشنگتن به بهانه های اقدامات بشردوستانه، اهداف خاص خود را دنبال می کند.

این کارشناس فلسطینی افزود، اسکله در ساحل غزه، تحت عنوان ورود کمک های بشردوستانه به نوار غزه ساخته شده، آمریکایی‌ها می خواهند این اسکله جایگزین گذرگاه های زمینی نوار غزه کنند. اما سوال مهم این است، که این اسکله جایگزین گذرگاه رفح خواهد بود، یا مقدمه حضور نظامی آمریکا در غزه است، یا این که آنها می خواهند از طریق آن فلسطینیان را از غزه خارج کنند. اما آنچه مسلم است این اسکله به بهانه نیازهای بشردوستانه ساخته شده، ولی آنچه که قطعی است، حضور آمریکا در نوار غزه چه با سلاح و چه بدون سلاح است.

وزارت دفاع آمریکا اعلام کرد، این طرح شامل دو بخش اصلی است که باید به هم وصل شوند. یک اسکله شناور بزرگ که از قطعات فولادی تشکیل شده و یک گذرگاه و اسکله دو طرفه ۵۴۸ متری.

این گذرگاه از اتصال قطعات فولادی ۱۲ متری تشکیل شده است که تا ساحل ادامه دارد.